0 Στη μνήμη του αδικοχαμένου στην άσφαλτο Παναγιώτη Διαμάντη

       ΠΡΙΝ ΑΠΟ 21 ΧΡΟΝΙΑ  !!   

    

Διαμάντης Παναγιώτης 1928-1995

    Μας το θύμισε ο γιός του αδικοχαμένου Παναγιώτη , ο Γιώργος Διαμάντης , του οποίου παραθέτουμε  αυτούσια την ανάρτηση του-αφιέρωμα στη μνήμη του Περκιώτη πατέρα του ,όπως τη δημοσίευσε στον ιστότοπο https://sostegr.wordpress.com/SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ με την ευκαιρία ίδρυσης του Συλλόγου SOSTE

Διαμάντης Παναγιώτης, 67 χρόνων, πεζός

16/12/1995, βράδυ 21.30, 34^ο χμ. Εθνικής Αθηνών-Λαμίας, στη διασταύρωση με την Αθηνών-Μαρκοπούλου Ωρωπού.

                                   

     Ο άτυχος μεσήλικας ταξιδεύει με τη σύζυγό του προς ορεινή Αιτωλοακαρνανία μέσω Ρούμελης. Αρκετές συμπτώσεις οδηγούν το ζευγάρι να ξεκινήσει βραδάκι το χειμωνιάτικο εκείνο Σάββατο. Λίγο μετά τη διασταύρωση προς Μαρκόπουλο το αυτοκίνητο, που οδηγεί η
σύζυγος, παρουσιάζει βλάβη. Δυστυχώς δεν υπάρχει κινητό τηλέφωνο. Αγχωμένος γυρίζει προς τα πίσω με τα πόδια να ζητήσει βοήθεια, γιατί είχε δει σταθμευμένο όχημα της εξπρές σέρβις πριν τη μοιραία διασταύρωση. Βαδίζει μέσα από τις προστατευτικές μπάρες μέχρι που φτάνει στη πλατιά  διασταύρωση. Πρέπει να τη διασχίσει κατά πλάτος, προφανώς για να μειώσει τα μέτρα μετακινείται λίγο προς το εσωτερικό του παράδρομου, όμως έτσι
περιορίζει την ορατότητά του προς την Εθνική. Δεν πρόλαβε να περάσει απέναντι. Δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν τα τρία από τα πέντε εγγόνια του. Το δρεπάνι του χάρου κράταγε στα χέρια του νεαρός που είχε βγει βόλτα με  το αμάξι του πατέρα του.

     Ο φωτισμός ελλιπής, η ταχύτητα υπερβολική, η προσπάθεια του θύματος να πισωγυρίσει ανεπαρκής. Χτυπήθηκε με το αριστερό φανάρι (του οδηγού), από τη σφοδρότητα του χτυπήματος υπέστη κακώσεις στο θώρακα, στην πύελο και στα κάτω άκρα. Ακόμα ζούσε, μα δυστυχώς δεν είχε γεννηθεί ως τότε συνείδηση στο βάρβαρο νεαρό που προτίμησε να φύγει, να δοκιμάσει να αποκρύψει το συμβάν. 2 με 2,5 ώρες μετά, ίσως μετά από συμβουλές ωριμότερων ή περισσότερο πολιτισμένων ανέφερε το περιστατικό στην τροχαία Μαλακάσας. Το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο ΚΑΤ για να αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή. Το τηλεφώνημα για την αναγνώριση με πάγωσε. Ξημερώματα Κυριακής στο νεκροθάλαμο του ΚΑΤ και όντας 8 χρόνια εκπαιδευτικός ένιωσα πόσο σαθρά είναι όλα, πόσο μακριά είμαστε από τους εκπαιδευτικούς μας στόχους, όταν τέτοιοι βάρβαροι περνάνε ανεπηρέαστοι από τα θρανία των σχολείων μας. Δυσκολευόμουν να μαζέψω τις σκέψεις μου.

   Στις δικαστικές αποφάσεις περιγράφηκαν πολλά από τα κακώς κείμενα, σαν ελλείψεις, σύνεσης, επιμέλειας, υποδομών, χωρίς να κατονομάζονται προφανείς και αφανείς εγκληματίες, πλην του φυσικού αυτουργού και του συνυπεύθυνου θύματος. Προσωπικά από μια στιγμή και πέρα δεν επιθυμούσα την καταδίκη του φυσικού αυτουργού. Σιχάθηκα τα μύρια νομικά τεχνάσματα για να πέσουν όλοι στα μαλακά, αηδίασα με την φτηνή αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής.

   Πόσο διαφορετικά θα ήταν για όλους μας τα πράγματα, πόσος πόνος θα είχε αποφευχθεί , πόσες καρδιές δεν θα είχαν ραγίσει αν:

• ο κάθε δολοφόνος είχε τη στοιχειώδη ανθρωπιά να μη εγκαταλείπει για ώρες αβοήθητα τα θύματά του στην άσφαλτο
• τα διπλώματα δεν δίνονταν με συναλλαγή
• οι δρόμοι είχαν επαρκή φωτισμό
• τα οχήματα ελέγχονταν τακτικότερα και απολύτως αντικειμενικά
• οι παράνομες πινακίδες δεν αποτελούσαν φονικές παγίδες
• η δικαιοσύνη δεν αποτιμούσε την ανθρώπινη ζωή με 40.000 € κατ’ ανώτατο όριο
• οι νέοι γαλουχούνταν να σέβονται την ανθρώπινη ζωή και όχι να κάνουν εγκληματικές φιγούρες για να εισπράξουν αναγνώριση
• όλοι εκπαιδεύονταν να προέχει η ασφάλεια και όχι η ταχύτητα
• δεν δούλευαν όλοι με τυφλό στόχο το κέρδος αυτοκινητοβιομηχανίες-τράπεζες-ασφαλιστικές
• η κοινωνία αφυπνιζόταν νωρίτερα και απαιτούσε να γίνει πράξη η συνταγματική επιταγή του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής
• αφήναμε στην άκρη το τετριμμένο « ήταν θέλημα Θεού» και συνειδητοποιούσαμε ότι « είναι θέλημα ανθρώπων».                                                                                                                                                                                                                                                           Ηράκλειο 6/6/2011     

                          Γιώργος Παναγιώτη Διαμάντης