Πιστεύω πως στους λάτρεις της αρχιτεκτονικής της υπαίθρου και των χωριών, που τους αρέσει να παρατηρούν τα σπίτια των παππούδων τους, μέσα στα ενδιαφέροντά τους, είναι και οι τεράστιες πόρτες που ήταν στις εισόδους των αυλών. Ήταν και είναι, οι επονομαζόμενες αυλόπορτες ή εξώπορτες στην νεότερη εποχή μας.
Προσπαθώντας να μπούμε στο πνεύμα και τις βιοποριστικές ανάγκες μιας αγροτοκτηνοτροφικής οικογένειας των παλιότερων εποχών, θα πρέπει πρώτα να εξηγήσουμε τη δομή των κατοικιών και του περιβάλλοντα χώρου, ανάλογα με την έκταση που διέθετε ο καθένας. Κυρίαρχη θέση και θέα, κατείχαν οι τεράστιες αυλόπορτες, που ήταν και το σήμα κατατεθέν της κάθε οικογένειας και θα εξηγήσουμε πιο κάτω τους λόγους.
Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΥΛΟΠΟΡΤΑΣ.
Τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα σπίτια, είχαν τη δική τους αυλόπορτα. Διαθέτοντας στην πλειοψηφία τους μεγάλη αυλή, έπρεπε να την περιφράξουν με ψηλό πέτρινο αυλότοιχο, έτσι ώστε να μη μπορεί να δει κανένας η να μπεί μέσα στην αυλή και στο υπόλοιπο σπίτι. Η αυλή σε ένα σπίτι, όσο μικρή ή μεγάλη και να ήταν, εξυπηρετούσε όλες τις δραστηριότητες μιας αγροτικής οικογένειας. Εκεί ήταν οι σταμνοστάτες, το φουρνόσπιτο, οι γούρνες με λαξευτές πέτρες για να ποτίζουν τα ζωντανά ή να πλένουν οι νοικοκυρές, ο χώρος και οι δέστρες για τα οικόσιτα ζώα (το άλογο ή το γάιδαρο ή τις
